บทที่ 109 ความหึงหวงและความสงสัย

วิลเลียมมองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังก้มลงมองเขาผ่านดวงตาที่พร่ามัวจากฤทธิ์สุรา

“คุณ...” เขาพึมพำ เสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“ดื่มน้ำหน่อยนะคะ” หญิงสาวตอบกลับอย่างนุ่มนวล น้ำเสียงของเธอฟังดูคุ้นเคยและอบอุ่นใจ วิลเลียมเอื้อมมือออกไปตามสัญชาตญาณและคว้าแขนของเธอไว้

น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเจือแวว...